بررسی شدت دستگاههای لایت کیور در مطبهای خصوصی شهر تهران در سال 1376

میزان موفقیت ترمیمهایی که توسط رزینهای نوری انجام می شوند با شدت اشعه خروجی از دستگاه لایت کیور در ارتباط مستقیم می باشد. هدف از این تحقیق بررسی شدت اشعه دستگاه لایت کیور در مطبهای خصوصی شهر تهران در سال 76 بوده است که به این منظور شدت اشعه در 302 دستگاه لایت کیور توسط دو دستگاه رادیومتر (Demetron Radiometer) بر حسب واحد mW/cm2 اندازه گیری شد سپس نتایج در سه گروه تقسیم بندی شدند: (A 300 mW/cm2 و بالاتر که شدت اشعه مطلوب می باشد. (B mW/cm2 299-200 که نیاز به زمان نور دادن طولانی تری دارد. (C کمتر از mW/cm2 200 که حتی با طولانی کردن زمان نوردهی مشکل موجود قابل جبران نمی باشد. دامنه تغییرات شدت اشعه در این تحقیق بین حداکثر mW/cm2 700 و حداقل mW/cm2 5 و میانگین شدت اشعه 252.0±105.4 mw/cm2 می باشد. 33.4 درصد از دستگاههای لایت کیور در گروه A و 43.7 درصد در گروه B و 22.9 درصد در گروه C قرار گرفتند. بدین معنی که شدت اشعه 66.6 درصد از دستگاهها پایین تر از حد مطلوب بوده است و تنها 45.4 درصد از افرادی که دستگاه آنها در گروه B قرار گرفته بود بیان داشتند که مدت زمان نور دادن را افزایش می دهند. نتایج حاکی از آن بود که با افزایش سن دستگاه میزان شدت اشعه کاهش پیدا کرده است (p<0.001). سرفایبراپتیک در اکثر دستگاههای لایت کیور دارای آلودگی متوسط می باشد و با افزایش میزان آلودگی، شدت اشعه کاهش می یابد (p<0.005). بنابراین بطور کلی شدت اشعه دستگاه لایت کیور در بسیاری از مطبهای دندانپزشکی پایین تر از حد مطلوب می باشد لذا کنترل کیفیت اهمیت بیشتری دارد.